Wyspy Liparyjskie (zwane również Wyspami Eolskimi) – 2000 rok
Jeśli zdecydujecie się zwiedzać północną część wyspy, warto w swojej wyprawie uwzględnić wypad na tzw. Eole. Archipelag leżący 25 kilometrów na północ od Sycylii na wysokości Milazzo (stąd odpływają również promy) stanowi grupa siedmiu większych oraz 10 mniejszych (niezamieszkałych), wysp na Morzu Tyrreńskim. Ich łączna powierzchnia to przeszło 116 km2. Z geologicznego punktu widzenia cały archipelag stanowią góry oraz w większości wygasłe wulkany. Obecnie aktywność wulkaniczną przejawiają jedynie Stromboli oraz jak wskazuje nazwa – Vulcano. Do większych wysp należą także: Lipari, Salina, Filicudi, Alicudi, Panarea, Basiluzzo.
Najczęściej odwiedzane przez turystów są:
Lipari – największa (ok. 37 km2) i najbardziej „zurbanizowana” wyspa archipelagu. Zamieszkuje ją stale około 11 tysięcy osób. Jednak w sezonie liczba przebywających tam osób wzrasta gwałtownie przekraczając nawet 200 tysięcy. Największym zabytkiem jest katedra (Św. Bartłomieja) wzniesiona przez Normanów w XI wieku. Warto wspomnieć również klasztor normański, pierwotnie należący do katedry. Krużganki klasztoru wsparte są na doryckich kolumnach, pochodzących z greckich i rzymskich domów. Jednym z bogactw wyspy jest eksploatowany pumeks.
Vulcano – wyspa kojarzona przez Rzymian z miejscem gdzie znajduje się komin kuźni boga ognia Wulkana (odpowiednika greckiego Hefajstosa).. Znajdują się na niej 3 wygasłe już kratery (ostatni wybuch pod konie XIX wieku). Turystów, poza niecodziennymi widokami wulkanicznej wyspy, przyciąga tutaj możliwość całorocznych kąpieli (gorące źródła ogrzewają morską wodę) zarówno wodnych jak i błotnych.
Stromboli – chyba najbardziej znana wyspa archipelagu, choć jej powierzchnia ma niewiele ponad 12 km2 i stale zamieszkuje ją ponad 500 osób. Swą sławę zawdzięcza ciągłej aktywności wulkanu, którą można podziwiać podczas wycieczki w pobliże krateru. Wybuchy Stromboli często mają postać seryjną (co 10-12 min), a ze stożka stale unosi się dym.
UNESCO doceniło Wyspy Liparyjskie jako rzadko spotykany przykład formacji i niszczenia wysp przez występujące tam nadal procesy wulkaniczne. Podkreśla się, że badane od XVIII w., dostarczyły wulkanologii opisy dwóch typów erupcji (Vulcano i Stromboli), w związku z czym – od przeszło 200 lat – zajmują istotne miejsce w kształceniu wulkanologów. Nadal stanowią kluczowe pole do badań naukowych.