Dzień trzeci przywitał nas słońcem, jednak nie było już tak ciepło jak ostatniego dnia. Wstałam wcześnie, aby być przygotowaną do czekającej nas podróży. Dzisiaj Caltagirone, potem Ragusa – myślałam podśpiewując w duchu.
Razem z Pati zaczęłyśmy sprzątać dom, aby przekazać go właścicielowi czystym. Przyszła Lusi, która była z psami na porannym spacerze. Spojrzałyśmy na psy. Z jednym coś było nie tak. Jego tylnia część trzęsła się w dziwny sposób, tak że biedny piesek ledwo chodził… „Musimy pojechać z nim do lekarza” – powiedziała Patrycja. „Nic mu nie będzie. To już mu się zdarzało” – odpowiedziała Lusi. „No cóż…- pomyślałam – dziwne, ale ok, przecież jest właścicielką, a więc wie lepiej.” Po kilku minutach psu się jednak pogorszyło – dziwne drgania opanowały całe ciało psa w taki sposób, że nie był w stanie utrzymać się na nogach. „Hmm….” – czy to jest faktycznie normalne, tak jak mówiła Lusi? – myślałam. „Lusi, wg mnie coś się dzieje niedobrego z twoim psem, musimy jechać do lekarza” – powiedziałam o tym głośno do Lusi. Jednak miałam wrażenie, że ani moje słowa ani słowa Pati nie przekonały Lusi. Minęło kolejne 5 minut, gdy taką samą reakcję zobaczyłyśmy u drugiego psa. Tym razem Lusi zareagowała – „Szybko, pomóżcie mi, prawdopodobnie psy zjadły coś niedobrego”.
Pobiegłam do domu Rodziców Giuseppe (sam Giuseppe był w pracy) aby zapytać gdzie mieści się najbliższy weterynarz… Jednak, okazało się, że w tak małej miejscowości nie ma nikogo, kto zajmuje się zwierzętami. Jednak, zaniepokojona mama Giuseppe poradziła mi odwiedzić mieszkającą niedaleko panią, która „sprawowała funkcję” miejscowego weterynarza. Kobieta ta poradziła mi, aby dać psom soli i dużą ilość wody, tak aby spowodować wymioty. Do tego czasu miała ona przyjść z lekarstwem.
Pobiegłam do dziewczyn niosąc ze sobą sól i miskę z wodą. Lusi szybko zaczęła stosować się wskazówek udzielonych przez kobietę. Jednak mając dwa psy, mogła udzielić pomocy tylko jednemu. Nagle drugi pies, który czekał na swoją kolej, zerwał się i zaczął biec. Pati widząc co się dzieje, pobiegła za nim, starając się go dogonić i z powrotem sprowadzić do domu. Jednak pies był szybszy.
W tym samym czasie, obie z Lusi dawałyśmy sól z dużą ilością wody psu, który zaczął wymiotować. Po chwili dotarła do nas pani „weterynarz” z dwoma zastrzykami. Oba zastrzyki zrobiła leżącemu psu. „Miejmy nadzieję, że to pomoże” – pomyślałam. Lusi widząc to, zadecydowała, że jedzie szukać drugiego psa, ja zaś zostałam z tym, któremu podano lekarstwa.
Co za uczucie – kiedy widzicie jak Wasze zwierzątko się męczy – i nie możecie nic zrobić tylko czekać, aż zadziałają zastrzyki. Wokół mnie i psa zaczęła gromadzić się miejscowa społeczność. Niektórzy zaczęli dzwonić do weterynarzy z innych pobliskich miejscowości, jedna z mieszkanek przyniosła pled i okryła pieska; przyszła także pani „weterynarz” z nowym lekarstwem. Wszyscy mieszkańcy chcieli pomóc, niestety w Wielką Sobotę trudno było znaleźć dostępnego weterynarza. Był jeden, jednak trzeba było czekać, ponieważ przeprowadzał operację.
Minęła godzina, potem druga, a ja nie widziałam poprawy… i byłam sama… widząc jak zwierzę cierpi, nie potrafiłam pohamować swoich łez. Wróciła Lusi, aby sprawdzić jak czuje się jej pies… co ja jej mogłam powiedzieć… Bezsilność!!! Ale jaka BEZSILNOŚĆ!
Po kolejnej godzinie, przyjechał jeden z mieszkańców z wiadomością, że operacja się skończyła i weterynarz może zobaczyć tego psa. „Jedź z nimi” – usłyszałam od Lusi… „Lusi nie mogę, to jest twój pies, i teraz on ciebie potrzebuje…”- odpowiedziałam. I pojechali… a my wróciliśmy do poszukiwań zaginionego psa. Szukali wszyscy – policja, karabinierzy, miejscowi mieszkańcy… WSZYSCY! Aż znalazła… Pati 🙂 🙂 !! I za chwilę kolejny SZOK! – pies wygląda tak jakby mu się nic nie stało!!! A przecież miał te same objawy co ten leżący na ulicy…! O co tu chodzi???? Czy to możliwe? – pytałam siebie samą…
A potem wypadki potoczyły się same: telefon… łzy… pogrzeb… pies zdechł na stole u weterynarza. Diagnoza – pies musiał zjeść trutkę na szczury… „Na ulicy? Przecież to niemożliwe??” – kolejne pytania przychodziły mi do głowy. Niestety okazało się, że niektórzy mieszkańcy, którym nie podobają się bezpańskie psy, właśnie w ten sposób chcą się pozbyć tego problemu… „Ale to nie humanitarne, przecież! – myślałam – Jak tak można?”
Giuseppe, Alessandro, Fausto i Pan, który zawiózł Lusi z psem do weterynarza, wykopali dół w ziemi… Lusi, potrzebowała nieco więcej czasu na pożegnanie. Zostawiliśmy ją samą – takie miała życzenie.
A potem… potem jak najszybciej opuściliśmy Montedoro, aby dać Lusi odetchnąć. Jednak, tylko jeden pies na „pokładzie”, zamiast dwóch, przypominał jej ten tragiczny dzień, przez całą naszą wyprawę.
